امام علی(ع) به همگان هشدار مى دهد كه اين ديدار كننده به سراغ همه شما مى آيد و كماندارى است كه همه را نشانه مى رود و هماورد و حريفى است كه نيرومندترين انسانها در مقابله با او ناتوانند. او مى آيد همه چيز را بر هم مى ريزد، بساط عيش و نوش را بر مى چيند و انسان را با خود مى برد. شما در دامهای او گرفتارید و مورد هدف تیرهایش می باشید و عظمت و هیبتش بر شما سایه افکنده است، او با تمام مشکلات و بیماریها و سختی های جان دادن می آید تا این شربت ناگوار را به شما بچشاند.

امام علی(ع) در نهج البلاغه به پايان عمر انسانِ مغرور و سركش، اشاره مى کند كه چگونه در چنگال بيمارى هاى جانكاه و فرياد بستگان و دوستانش، لحظات سخت احتضار را مى گذراند. ناراحتى هاى مرگ، در حالى كه در او بقاياى سركشى وجود دارد و در مسير لذّاتِ خود گام بر مى دارد او را در خود فرو مي برد و ناگهان گرفتار حيرت مى شود و از شدت بيمارى، شب تا صبح خواب ندارد. او در ميان برادرى غم خوار و پدرى مهربان كه گريه مي كنند و از شدّت ناراحتى به سينه مى كوبند، قرار گرفته و با سكراتِ بسيار سختِ مرگ دست و پنجه نرم مي كند.

«سکرات» جمع «سکره» به معنى حالتى است شبیه مستى، که بر اثر شدت حادثه اى دست مى دهد و انسان را سخت مضطرب مى سازد، ولى مستى نیست. درست است که مرگ براى مؤمنان، آغاز یک انتقال به جهانى وسیع تر و مملو از مواهب الهى است، ولى با این همه، ارتباط قوی ای که طی سالهای زیاد بین روح و تن ایجاد شده، موجب می شود این حالت انتقالى براى هیچ انسانى آسان نباشد. ولى مسلم است آنها که علائق خاصى به این دنیا دارند، یا مرتکب گناهان بیشترى شده اند، انتقالشان از آن بسیار سخت تر و مشکل تر است.
 

پیامبر(ص) اهمیت زیادی برای سوره«ق» قائل بود و آن را در هر روز «عید» و «جمعه» تلاوت مى کرد. تلاوت این سوره مشکلات و سکرات مرگ را بر انسان آسان مى سازد و هر کس این سوره را در نمازهاى فریضه و نافله بخواند، خداوند روزى او را گسترده مى کند، نامه اعمالش را به دست راستش مى دهد، و حساب او را در قیامت آسان مى سازد.

پيدايش حالتى شبيه مستى در لحظه مرگ يا به خاطر طبيعت آن است كه انتقال از اين جهان به جهان ديگر از جهات مختلف ناشناخته است، درست مانند حالت هيجانى كه هنگام انتقال از عالم جنين به عالم دنيا به نوزادان دست مى دهد؛ يا به خاطر مشاهده اوضاع و شرايط بعد از مرگ و قرار گرفتن در برابر نتيجه اعمال و ترس از سرنوشت نهايى است؛ و يا به خاطر جدايى انسان از دنيا و اشياء مورد علاقه اوست.