به خاطر قرین قرآن بودن اهل بیت(ع)، نازل شدن آیاتی از قرآن درباره آنها، به خاطر فداکاری هایشان و معارف بی نظیر و گرانبهایی که از آنها نقل شده، هیچکس از مسلمانان با آنها قابل مقایسه نیست. زیرا نعمت وجود و حضور اهل بیت در همه امت جاری است. آنها ستون اصلی بنای اسلام هستند و وصیت و وراثت خلافت نزد آنهاست و از هر کس دیگر برای ولایت و حکومت سزاوارترند.
محتوای این سوره را می توان به چند بخش تقسیم کرد: در بخش اول، سخن از قرآن است. سپس بحثى پیرامون نشانه هاى خداوند، آفرینش انسان، رستاخیز و حوادث قبل و بعد از آن و بعد بحثهاى مؤثر و تکان دهنده اى از بشارت و انذار دارد و به همین مناسبت، اشاره کوتاهى به تاریخ بنى اسرائیل و سرگذشت موسى(ع) و اشاره اى به احوال گروهى دیگر از امتهاى پیشین و سرنوشت دردناک آنها مى کند. بار دیگر به مسأله«توحید و نشانه هاى عظمت خدا» باز مى گردد و با«تهدید دشمنان لجوج» سوره را پایان مى دهد.
منظور سایبان عظیمى است در جوار قرب رحمت حق، که فرشتگان بر برگ هاى آن تسبیح مى کنند و امت هائى از نیکان و پاکان در سایه آن قرار دارند.
قالَ الباقر عليه السّلام :
بَلا فى اِثْنَيْنِ مِنْ اَصْحابِهِ قالَ: فَلمّا مَرَّبِها تَرَقْرَقَتْ عَيْناهُ لِلْبُکاءِ ثُمَّ قالَ: هذا مَناخُ رِکابِهِمْ وَ هذا مُلْقى رِحالِهِمْ وَهيهُنا تُهْراقُ دِماؤُهُمْ، طوبى لَکِ مِنْ تُرْبَةٍ عَلَيْکِ تُهْراقُ دِماءُ الاحِبَّةِ.
بحارالانوار، ج 44، ص 258