اولا: شیعه در لغت به معنای پیرو است نه محب. ثانیا: در اصطلاح نیز شیعه به پیروان علی و اهل بیت و قائلان به خلافت و امامت آنها بعداز حضرت رسول گفته می شود. ثالثا: به چه دلیل باید تابعان اهل بیت را در اصول و فروع دین و علوم و اخلاق، خارج از حد شرعی معرفی کرد!؟ در حقیقت شیعه على و اهل بیت(ع) مسلمانانى هستند که در دین تابع آن ها بوده و از آنان پیروى کرده اند.
ابو على ـ ابو جعفرـ دعبل بن على بن رزین بن عثمان بن عبدالرحمن بن عبدالله بن بدیل بن ورقاء بن... بن ربیعه خزاعى، از خاندان شعر، علم، فضل و ادب بود که به دعای پیامبر(ص) جد وی و خاندانش عزت و منزلت یافتند. وى آنقدر فانی در محبّت اهل بیت(ع) بود که معروف بود سالهاست دار خود را بجهت حب ائمه بدوش می کشد. در نقل حدیث وى را از اصحاب امام کاظم و امام رضا(ع) شمرده اند. او در نود و هفت سالگی در سال 246 شهید شد.
طبق آیه 36 سوره ابراهیم پیروان حضرت ابراهیم تنها منحصر به کسانی که در عصر ایشان در کیش و مذهب او بوده اند نمی شود؛ بلکه شامل همه موحدان و خداپرستان جهان هم می شود. در روایات اهل بیت(ع) نیز به این نکته اشاره شده و محبت به اهل بیت(ع) نیز سبب ورود به این خانواده دانسته شده.
مولی نزد اهل لغت معانی بسیاری دارد مانند سید و سلطان. از طرفی آنان اجماع دارند بر اینکه ولی و مولی به یک معنا هستند و بر «اولویت به امر» دلالت دارند. و بدیهی است وقتی واژه مولی درباره رسولی الهی یا جانشین وی استفاده شود، اشاره به وسیع ترین دایره محل اعمال آن سیادت و سلطنت دارد؛ لذا اراده سایر معانی درباره حدیث غدیر یا موجب کذب بستن به پیامبر(ص) یا کفر می گردد و یا با توجه به وضعیت مردم و دستور پیامبر به تجمع مردم، امری بی فایده می گردد.
اولا: محبت و یاری علی، چیز تازه و مهمی نبود که پیامبر(ص) بخواهد در قالب جمله خبری برای مردم بیان کند و اگر بیان نکند، رسالت را ابلاغ نکرده باشد. ثانیا: معنا ندارد مردم به خاطر چنین مساله معمولی به علی تبریک بگویند؛ زیرا طبق آیات سوره حجرات، مومنان یاور و برادر همدیگرند و ابلاغ دوباره برای الزام مردم به مهرورزی لغو و بی معنا است. ثالثا: از حیث جمله انشائی، در باب محبّتی که مخصوص علی هم نبوده، فرمانِ صادر نشده باقى نبود که نیاز به ابلاغ داشته باشد.
قال الصّادق عليه السّلام :
... رَحِمَ اللّهُ دَمْعَتَکَ، اَما اِنَّکَ مِنَ الَّذينَ يُعَدُّوَنَ مِنْ اَهْلِ الْجَزَعِ لَنا وَالَّذينَ يَفْرَحُونَ لِفَرَحِنا و يَحْزَنُونَ لِحُزْنِنا، اَما اِنّکَ سَتَرى عِنْدَ مَوْتِکَ حُضُورَ آبائى لَکَ... .
وسائل الشيعه ، ج 10، ص 397