مطابق برخی روايات، چون غالب ارزاق انسانها از آسمان است، آسمان به عنوان معدنى از بركات و ارزاق الهى معرفى شده، و به هنگام دعا به آن توجّه مى‏ شود. چراکه باران زنده كننده زمين‏ هاى مرده از آسمان مى‏ بارد، نور آفتاب كه منبع حيات و زندگى است از سوى آسمان مى‏ تابد و هوا سومين عامل مهم حيات در آسمان است.

از بعضى از روايات، فلسفه ديگرى براى اين كار استفاده مى‏ شود، و آن اظهار خضوع و تذلل در پيشگاه خدا است؛ چراكه انسان به هنگام اظهار خضوع، يا تسليم، در مقابل شخص يا چيزى، دست ‏هاى خود را بلند مى‏ كند.

از دلایل حرمت «ربا»، اثر بسیار نامطلوب رباخواری در اخلاق اجتماعی است؛ زیرا رباخوارى تنها با حاكميّت ارزش هاى خشك مادّى سازگار است، و قرض الحسنه را كه يك ارزش فوق العاده اخلاقى است و روح برادري و ايثار را زنده مي كند، به نابودى مى كشاند، و در مقابل رباخوارى دشمنى مى آفريند، و بذر نفاق و تفرقه را در جامعه مى پاشد. از این رو امام صادق(ع) می فرماید: «خداوند کراراً تحریم ربا را بیان کرده تا مردم از حرام به حلال روى آورند، و به سراغ كسب و كار و خريد و فروش و توليد بروند و ...». در واقع در اقتصاد اسلامی مسائل مادّی با ارزش های اخلاقی پیوند خورده است.

على بن يقطين که مامور امام کاظم(ع) در دربار هارون بود به طور سرّى «خمس» اموال خود را به حضور پيشواى هفتم مى‏ فرستاد و گاهى در شرائط خطرناك، اموالى  براى آن حضرت مى‏ فرستاد. دو نفر از ياران او نقل مى‏ كنند كه روزى على بن يقطين ما را احضار كرد و اموال و نامه‏ هايى به ما داد و گفت: دو مركب سوارى بخريد و از بيراهه برويد و اين اموال و نامه‏ ها را به امام كاظم(ع) برسانيد، به طورى كه كسى از وضع شما آگاه نشود.

تعدّد فرع محدوديّت است و آنچه محدود است متعدّد می گردد. به عبارتی، آنجا که محدوديّت متصور نيست، تعدّد نیز معقول نيست. بنابراین با کمال مطلق بودن خداوند در تمام ابعاد، جایی برای خدای دیگر متصوّر نیست. در متون دینی نیز برای یگانگی خداوند به دلائل متعدّدی از جمله «برهان تمانع» و «برهان فرجه» يا «تفاوت ما به الاشتراك، و ما به الامتياز» و ... اشاره شده است. بنابراین بحث از وجود خدایان متعدّد، هر چند حکیم، بی ثمر است. از طرفی در جهان آفرینش نظام و سیستم واحدی خود نمایی می کند، لذا وجود خدایان متعدد هرچند حکیم در عالم واقع منتفی است.
بر فرض وجود چند خدای حکیم، باید بروز و ظهور حکمت آنها در تکوین و تشریع متعدد باشد؛ اگر چنین اتفاقی رخ می داد جهان نابود می شد. در حالت فرضی دیگری باید همه این خدایان حکیم از یک «حکمت مورد اتفاق» تبعیّت کنند؛ امّا هر خدایی نمی تواند در حکمت خویش نسبت به موجودی دیگر نقص داشته باشد و خدای کامل چرا از حکمت دیگران تبعیت می کند؟! در حالت فرضی سومی، اگر خدایان متعدد حکیم از «حکمت یک خدا» تبعیّت می کنند، هم ایراد فرض دوم وارد است، هم اینکه در چنین فرضی وجود چند خدا «عبث» است و در حقیقت یک موجود خدایی می کند.