در قرآن و روايات، براى تلاوت و بهره ‏گيرى از آيات آن، آداب و شرايطى بيان شده است. در قرآن كريم آمده: «وَ رَتِّلِ‏ الْقُرْآنَ‏ تَرْتِيلاً؛  و قرآن را با دقّت و تأمّل بخوان». پيامبر گرامى (ص) مى ‏فرمايد: «براى هر چيزى زيورى است و زيور قرآن صداى خوب است». همچنین بدون ادب باطنى حق قرائت قرآن، اداء نخواهد شد. لذا امام صادق (ص) فرمود: «كسى كه قرآن را بخواند، و خاضع براى خدا نشود، و قلب او رقيق نگردد، و لباس حزن و ترس در درونش نپوشد، پس عظمت خداوندى را سبك شمرده است ... پس نظر كن چگونه كتاب پروردگارت و منشور ولايتت را تلاوت مى ‏كنى، و چگونه به اوامر و نواهى او جواب مى‏ گوئى، و چگونه امتثال حدود او مى‏ كنى ... و نزد وعده‏ ها و وعيدها (عذابهاى وعده داده شده) توقف كن، و در مثالها و مواعظ او تفكّر كن».

چند عامل است كه باعث دوام حزن و اندوه مي شود. يكي از اين عوامل، چشم دوختن به آنچه مردم در اختيارشان است مي باشد و عامل ديگر، غضب كردن و خشمناك شدن بر كسى است كه قدرت مبارزه و ضربه زدن به او را نداريم. در روايت آمده: «كسى كه خشم و غضب كند بر كسى كه قدرت ضرر زدن به او را ندارد، اندوه خود را طولانى و نفس خود را در عذاب قرار داده است».

مفسران در ذیل آيه 30 سوره«فصّلت»، گفته اند: «خوف» و ترس، مربوط به حوادث بیمناک آینده و«حزن» و اندوه، مربوط به حوادث ناگوار گذشته است. به این ترتیب فرشتگان به آنها مى گویند: نه از حوادث سختى که در پیش دارید، چه در دنیا و چه در هنگام مرگ و چه در مراحل رستاخیز، نگران باشید. و نه از گناهان گذشته خود یا فرزندانى که از شما در دنیا باقى مى مانند غمى به دل راه دهید.

تباکی یعنی انسان در مواقعی که اشک چشمی ندارد، حالت گریه به خود گرفته، و با حالت حزن و اندوه، در مجالس عزای امام حسین(ع) حاضر شده و با آشنایی با اهداف آن حضرت، از پاداش معنوی آن نیز برخوردار گردد.