امام علي(ع) در پاسخ به دوستان ناآگاه که بر ایشان خرده مى گرفتند كه چرا سران قوم را مورد بخشش ويژه قرار نمى دهى تا تو را ثنا گويند؟ با هشدار نسبت به بخشش های نابجا مي فرمايد: «كسى كه نيكى را در غير مورد و نزد غير اهلش قرار مى دهد، بهره اى جز ستايش لئيمان و ثناخوانى اشرار و جاهلان ندارد». حضرت در ادامه می فرماید: «به مجرد اين كه بذل و بخشش او قطع شود، ثناخوانى نيز قطع خواهد شد». پیامبر(ص) در حدیثی می فرماید: «كسى كه ستايش مردم را از طريق معصيت خداوند بطلبد، ستايشگر او نكوهشگر او خواهد شد».

 ابن ابی الحدید برترین بودن حضرت علی(ع) برای تصدّی خلافت را نه به عنوان مساله مورد توصیه و تصریح پیامبر(ص) بلکه به عنوان شایسته تر بودن در مقایسه با دیگران در نظر می گیرد و معتقد است آن حضرت حق خود را به خاطر مصلحتى بزرگ ترک کرده بود و جایز است در این موارد بگویند: کار به اهلش بازگشت...
اما در مقابل این توجیه ابن ابی الحدید باید گفت هیچ عبارتی بهتر از این کلام امام علی(ع)، متوقف بودن حق در نزد نااهلان را قبل از خلافت آن حضرت، به این روشنی نمی رساند.