در تعدادی از آیات قرآن و ناظر به برخی حوادث مربوط به زمان حیات رسول مُکرّم اسلام (ص)، نکوهش ‌های شدیدی از سوءظنّ به خداوند متعال و مردم، ایراد شده و در مقابل به حسن ظنّ در چنین مواضعی دعوت شده است.

از ديد قرآن، بيشترين گمانهاى مردم در حق يكديگر گمان ‏هاى بد است. مردم بايد از گمانهاى بد بپرهيزند تا گرفتار سوء ظنّ خلاف واقع نشوند و به گناه نيافتند.

همچنين از تعبيرات آيات قرآن اين نكته روشن مى شود كه مسأله سوءظنّ به خداوند غالبا در مواقع بحرانى و در دل هاى افراد ضعيف الايمان پيدا مى شود.

عبيدالله بن زیاد مردم را در مسجد گرد آورد و به منبر رفت. وقتی به امام حسین(ع) و امیرالمومنین (ع) جسارت کرد، عبدالله بن عفیف فریاد زد: اى پسر مرجانه! دروغگو پسر دروغگو تو و پدرت هستید و آن كسى است كه تو را به اين مقام منصوب كرد و پدر او است. اى دشمن خدا! آيا فرزندان پيامبران را مى كشيد و آنگاه بر منبر مسلمانان، اين گونه سخن مى گوييد؟ ابن زیاد بعد از جلب او دستور داد گردنش را زدند و بدنش را در محله «سبخه» كوفه به دار آويختند.