رعایت عدالت، تنها امری توصیه شده در زمان حیات آدمی نیست، بلکه آموزه های اسلامی، آدمی را حتی برای تقسیم عادلانه ما ترک و اموالش در زمان بعد از مرگ نیز مورد خطاب قرار داده است. در حديثى از امام باقر علیه السلام مى خوانيم: «كسى كه در وصيتش عدالت را رعايت كند، همانند اين است كه همان اموال را در حيات خود در راه خدا داده باشد، و كسى كه در وصيتش تعدى كند، نظر لطف پروردگار در قيامت از او بر گرفته خواهد شد».

ابن ابى الحدید مى گوید: «...مقصود ما از وصایت و وصیّت، نصّ و خلافت نیست، لکن امورى است که اگر آشکار شود اشرف و اجلّ است». پاسخ: 1- او کلمه «وصیّت» را از معناى اصلى آن بدون هیچ بیّنه و سببى خارج کرده.2 ـ در لفظى که مطلق است بدون شاهد، ادّعاى تقیید مى کند.3- ادعا کرده: پیامبر(ص) برای امور شخصی شان وصی قرار دادند،درحالیکه پیامبر(ص) اموال و اولاد صغارى نداشت تا بر این شؤون وصىّ معیّن کند. 4- با مراجعه به کلمات روایات «وصایت» پى به مورد وصایت که همان امامت و رهبرى امت است خواهیم برد.

ابوطالب(ع) در دوران مختلف حیات خود که سرپرستی و حمایت از پیامبر(ص) را به عهده گرفته بود عملکردهایی داشته که فقط شایسته یک فرد با ایمان و ثابت قدم است، مانند: 1- طلب باران با توسل به پیامبر(ص). 2- دفاع از پیامبر(ص) در یوم الدار. 3- وصیّت به پیروی از رسول اللّه(ص). 4-ابوطالب عاقد پیامبر(ص) و خدیجه. 5- حمایت بی دریغ از پیامبر(ص) در شعب ابی طالب. 6- ایمان کامل به اخبار حضرت نسبت به نابودی صحیفه قریش توسط موریانه. 7- تشویق رسول خدا(ص) به استواری در امر رسالت و ... .