نماز در ميان تمام مذاهب و مكاتيب انبياي الهي جايگاه ويژه‏ اي دارد. خدا به پيروان موسی(ع) فرمود: تورات و نماز را مدار نجات خود قرار دهيد و به آن تمسّك كنيد و به رهروان مسير عيساي مسيح(ع) فرمود: انجيل و نماز را محور رهايي از خطر سازيد و به آن استمساك نماييد و به راهيان طريق رسول اكرم(ص) فرمود: قرآن و نماز را معيار آزادي از هر گزندي بدانيد و به آن اعتصام كنيد. از اين تعميم، بر مي ‏آيد كه پيام جهاني خداوند به تمام امّتها اين است كه كتاب آسماني و نماز، مدار نجات ‏اند.

بهترین وسیله تقرب و محبوبیت بندگان به پروردگار، نماز است. امام صادق(ع) درباره عظمت نماز فرمودند: «سخن انبيا در قرآن اين است که حضرت مسيح(ع) مي گويد: خدا مرا به نماز توصيه كرد». امام صادق(ع) اين سخن را در جواب يكي از اصحابشان فرمودند و ادامه دادند: بهترين وسيله تقرب به پروردگار پس از معرفت خدا چيزي بالاتر از نماز نيست. معرفت جزء اصول اعتقادات است و بر اساس آن تقرب به وسيله نماز ممكن است.

کسانی که فکر مى کنند: انسان ممکن است به جائى برسد که نیازى به عبادت نداشته باشد یا تکامل انسان را محدود پنداشته اند، و یا مفهوم عبادت را درک نکرده اند. این که بگویند: هدف از تکلیف، تکمیل انسان است، بنابراین، هنگامى که انسان به کمال خود رسید، بقاء تکلیف معنى ندارد، مغالطه اى بیش نیست؛ چرا که اگر انسان دست از انجام تکالیف بردارد فوراً رو به فساد خواهد گذاشت و اگر با داشتن ملکات فاضله، دست از عبادت و بندگى خدا بردارد، مفهومش تخلف این ملکات از آثار قطعى آنها است.