امام علی(ع) در رابطه با شیوه برخورد «متّقین» با حوادث ناگوار می فرماید: «در برابر حوادث سخت استوار، و در حوادث ناگوار شكيبا، و به هنگام فراوانيِ نعمت شكرگزار اند». بر اساس سخن امام(ع)، متّقین در حوادث، سينه سپر کرده و با شجاعت براى نجات جامعه تلاش می کنند، از سوی دیگر آنان در ميدان شکیبایی در مصائب و حوادث نیز سربلندند، و به هنگام فزونى نعمت شکرگزار بوده که منشأ آن، تواضع متّقین در برابر خدا و خلق اوست.

روایات فراوانی درباره فضیلت «صبر» آمده است؛ از جمله اينكه: «صبر بهترين مركب سوارى است؛ خداوند هيچ بنده اى را بهتر و گسترده تر از صبر روزى نداده است». «شخص صبور، پيروزى را از دست نخواهد داد هر چند طول بكشد». «صبر؛ گنجى از گنج هاى بهشت است». «كسى كه در مقابل عوامل گناه صبر كند، مقامش همانند مجاهد در راه خداست» و ... .

عدم شكرگزاري ناشی از دو چیز است: 1. جهل؛ یعنی به اصل نعمت جهل دارند و بعضى چيزها را نعمت نمی دانند. 2. غفلت؛ برخی هم از نعمت ها غفلت دارند، هر نعمت عمومى را گرچه مى دانند نعمت است ولى از آن غافل اند و حق آن را بجا نمى آورند. گویند يكى در نزد بزرگى از فقر گله مى كرد. آن بزرگ گفت: مى خواهى چشم نداشته باشى و ده هزار درهم داشته باشى؟ گفت نه. گفت: مى خواهى عقل نداشته باشى و آن مقدار داشته باشى؟ و ... ، گفت پس خدا در نزد تو پنجاه هزار درهم جنس و كالا گذاشته چرا گله مى كنى؟!