تعبير «كبيره» دليل بر عظمت «گناه» است و هر گناهى كه يكى از شرائط زير را داشته باشد كبيره محسوب مى‌شود: گناهانى كه خداوند وعده عذاب درباره آن داده است، گناهانى كه در نظر اهل شرع و لسانِ روايات با عظمت ياد شده، گناهانى كه در منابع شرعى بزرگتر از گناهى شمرده شده كه جزء كبائر است و بالاخره گناهانى كه در روايات معتبر تصريح به كبيره بودن آنها شده است.

بر اساس آیه 31 سوره نساء، اگر انسان از گناهان بزرگى که از آن نهى مى شود پرهیز کند، گناهان کوچک را خداوند مى پوشاند. برخی معتقدند، تقسیم گناهان به صغیره و کبیره، بر اساس نسبی بودن و قیاس به یکدیگر می باشد. در حالی که این گونه نیست، و این دو دسته دو مرز مختلف دارند و هیچ کدام در ردیف دیگرى وارد نمى شود.

گناه کبیره، گناهى است که براى ارتکاب آن در قرآن و روایات وعده عذاب داده شود و یا لااقل اکیداً از آن نهى شده باشد.

خواننده این سوره از آلوده شدن به  گناه صغیر و کبیر حفظ می شود و خیر دنیا و آخرت به او بخشیده مى شود و خدا او را وارد بهشت مى کند.

درباره معیار شناخت گناهان کبیره و صغیره، میان دانشمندان اتفاق نظر وجود ندارد. گروهی عقیده دارند بزرگی و کوچکی گناهان نسبی است و در مقام مقایسه دو گناه با یکدیگر قابل سنجش است. اما بسیاری دیگری از دانشمندان و مفسرین، با استناد به برخی احادیث، معیار بزرگی یک گناه را میزان اهمیت آن در شرع و عقل دانسته اند و گفته اند گناهانی که به طور خاص درباره آنها وعده عذاب داده شده، بزرگ و غیر از آنها گناهان صغیره هستند.