1. «دعا» انسان را به سراغ شناخت و عشق معبود مى‏ فرستد، تا پيوند ناگسستنى با او بر قرار سازد و از خوان رحمتش، توشه برگيرد. 2. دعا «دعاكننده» را به سراغ تحصيل شرايط اجابت دعا مى‏ فرستد كه نخستين آنها توبه از گناه است. 3. «دعا» انسان را به تلاش، جهت بر طرف ساختن موانع استجابت وامى‏ دارد كه ساده ‏ترين آنها پاك و حلال بودن مأكول و ملبوس و پرهيز از اموال حرام و سعى براى اداى حقوق ديگران است. 4. محتواى بسيار عميق و تكان دهنده دعاهاى معروف پيشوايان بزرگ اهل بيت، آنچنان حساب شده است كه هر جمله‏ اى از آن، درس آموزنده مهمّى است.

پیامبر(ص) می فرماید: «انسان باید در غذا خوردن حساب كند چند لقمه بخورد كه توانائى او حفظ شود و هنگام خوردن معده را سه قسمت كند؛ يك قسمت براى غذا، يك قسمت براى نوشيدن و يك قسمت براى تنفس» اما اگر به اندازه اى زياد بخورد كه ضرر داشته باشد اسراف و شكم پرستى می باشد.

اگر همه انسان ها یک شکل، نژاد و صدا داشتند؛ شیرازه زندگى آنها به هم مى ریخت، نه پدر از فرزند، نه همسر از بیگانه، نه مجرم از بى گناه و نه دوست از دشمن، شناخته مى شد. لذا خداوند براى سازمان یافتن اجتماع بشر، صداها، شکلها و رنگ ها را مختلف قرار داده  و در این زمینه ابزار شناسایی متناسب(گوش وچشم و...) را نیز عنایت فرموده، که در این امور نشانه هائى از عظمت خداوند براى اندیشمندان است.

جمعى از يهود و مشرکان مدينه، معاشرت با«زنان حائض» را مطلقاً حرام مي دانستند هر چند به صورت غذا خوردن بر سر يک سفره و يا زندگى در يک اطاق باشد. در مقابل نصار همه گونه معاشرت، حتى آميزش جنسى با آنان را بلامانع مي دانستند. همين اختلاف عقیده ها سبب شد مسلمانان حکم مسئله را از پيغمبر اکرم(ص) سؤال کنند، که در پاسخ آنان اين آيات نازل شد.

این که تصور مى شود ملت هاى فاقد ایمان غرق در ناز و نعمتند، اشتباه بزرگى است که از اشتباه دیگرى یعنى ثروت را دلیل بر خوشبختى گرفتن، سرچشمه مى گیرد. در حالى که اگر به درون این جوامع نفوذ کنیم و دردهاى جانکاهى که روح و جسم آنها را در هم مى کوبد، از نزدیک نظاره کنیم، در می یابیم که بسیارى از آنها از بیچاره ترین مردم روى زمین هستند، بگذریم از این که همان پیشرفت نسبى، نتیجه به کار بستن اصولى مانند کوشش، تلاش، نظم و حسّ مسئولیت است که در متن تعلیمات انبیاء قرار دارد.