كمتر صفتى از صفات رذيله است كه به اندازه غضب ويرانى به بار مى آورد و اگر فهرستى از آثار سوء غضب نوشته شود، معلوم مى گردد كه اثرات سوء آن از بسيارى از اخلاق رذيله بيشتر است؛ از جمله: 1. به هنگام هيجان غضب، عقل به كلى از كار مى افتد؛ 2. غضب موجب تباهى ايمان است؛ 3. غضب منطق انسان را خراب مى كند و به گزافه گويى و باطل گويى وا مى دارد؛ 4. یکی ديگر از پيامدهاى سوء غضب، آشكار شدن عيوب پنهانى انسان است؛ 5. خشم و غضب راه شيطان را به سوى انسان باز و به او نزديك مى سازد. 

آياتى كه با صراحت تشويق به تهذيب اخلاق مى كنند، دليل محكمى بر امكان تغيير صفات اخلاقى هستند؛ مانند: «قَدْ اَفْلَحَ مَنْ زَكّيها وَقَدْ خابَ مَنْ دَسّيها»؛ (هر كس نفس خود را تزكيه كند رستگار شده، و آن كس كه نفس خويش را با معصيت و گناه آلوده سازد نوميد و محروم گشته است). در روايات اسلامى نيز تعبيرات روشنى در اين زمينه ديده مى شود از جمله در حديثى، رسول خدا(ص) به يكى از يارانش به نام «جريربن عبداللّه» فرمود: «خداوند به تو چهره زيبا داده، اخلاق خود را نيز زيبا كن».