«تَوّاب» صيغه مبالغه از ماده «توبه» به معناى رجوع و بازگشت است و معمولا در بازگشت از گناه به كار مى رود. واژه توبه در قرآن هنگام نسبت دادن به بندگان با «اِلى» و موقع نسبت دادن به خدا با «عَلى» متعدى مى شود. نكته اين تفاوتِ تعبير در آن است كه بازگشت بندگان از گناه به اين صورت است كه گناه را ترك گويند و در مقام عذرخواهى برآيند؛ ولى بازگشت خداوند به اين است كه لطفى را كه به خاطر گناه از بندگانش دريغ داشته به آنها باز گرداند و چون از يك مقام بالا و والا است تعبير به «عَلى» شده است.

خداوند مى فرمايد: «و اگر فضل و رحمت خدا شامل حال شما نبود و اين كه او توبه پذير و حكيم است [بسيارى از شما گرفتار مجازات سخت الهى مى شديد!]». اين آيه بعد از آيات مربوط به «لعان» قرار گرفته است. لعان اين است كه مردى همسر خود را بدون اقامه شاهد متهم به زنا كند، در اين صورت هشتاد تازيانه می خورد، ولى قرآن اين حكم را از شوهر برداشته؛ لکن آن دو براى هميشه بر يكديگر حرام مى شوند. خدا راه توبه را به روى طرفين، باز گذاشته تا اگر يكى، ديگرى را بى دليل متهم ساخت، مجازات تهمت را بپذيرد و به زناشوئى باز گردد.

«توبه» در اصل به معنى بازگشت از گناه است. ولى اگر به خدا نسبت داده شود، در اين صورت به معنى بازگشت به رحمت است. بنابر این واژه «توبه» مشترك لفظى يا معنوى است ميان «خدا» و «بندگان».