از جمله مسائلى كه در آيات و روايات اسلامى در مورد دعا روى آن تكيه شده، اين است كه دعا نبايد همانند دعاى مشركان، به موقع گرفتارى اختصاص داشته باشد و به هنگام آرامش خبرى از آن نباشد!  آنهايى كه تنها به هنگام گرفتارى و هجوم مشكلات متوجّه خدا مى‏ شوند، گويا تنها در اين زمان او را مؤثّر در عالم مى‏ دانند، ولى به هنگام قدرت و آسايش، نيرو و قدرت خودشان و عالم اسباب را مؤثّر اصلى مى ‏شمارند و اين خود يك نوع شرك است. زيرا از دريچه چشم يك موحّد در همه حال مؤثّر اصلى اوست و اسباب دنيايى به قدرت و فرمان او هستند و هر چه دارند از او دارند.

واژه «غالِب» از ماده «غلبه» به معنى قهر است و دلالت بر قوّت مي كند و معنا و مفهوم اين وصف الهى این است که زمام عالَمِ اسباب در دست خدا است و آنچه مى خواهد آن مى شود و چون انسان ها به اين حقيقت توجّه ندارند غالباً در عالم اسباب گم مى شوند، از مساعد بودن آنها خوشحال و از نامساعد بودن آنها مأيوس مى گردند، در حالى كه اگر ايمان به غالبيّت و قاهريّت خدا داشته باشند هرگز غبار يأس بر روح آنها نمى نشيند.

در پشت پرده عالم اسباب، دست نیرومند دیگرى است که آن را طبق برنامه حساب شده اى اداره مى کند. درست است که انسان باید در زندگى تلاش و کوشش کند زیرا سعی و جهاد کلید حل بسیارى از مشکلات است؛ اما نباید مسبب الاسباب را فراموش کنیم. لذا ناکام‍یها، هشدارى براى همه است، تا در عالم اسباب گم نشوند و تنها بر نیروى شخصى خود تکیه نکنند.