دعا و نيايش در هر زمان خوب و سازنده است، ولى به هنگام انجام كارهاى مهم كه انسان نياز به نيرو و توان بيشترى دارد، از اهميت ويژه‏ اى برخودار است. به همين دليل اولياء اللّه همواره در كارهاى مهم دست به درگاه پروردگار بر مى‏ داشتند، و با دعا و ياد او توان و نيرو مى گرفتند، و با توكل بر ذات پاكش آرام مى‏ يافتند، و بدون ترس و واهمه از عظمت مشكلات، به جنگ آنها مى‏ رفتند، چراكه مى‏ دانستند هر مشكلى در برابر اراده حق سهل و آسان است.

قرآن در بالاترين مرتبه فصاحت قرار داشته و هيچ گاه كلمات غريبه در آن به كار نرفته است؛ اما غرابت معناى ديگرى نيز دارد كه در قرآن به كار رفته است؛ غرابتِ در عرف محلّى. ممکن است قرآن الفاظ و كلماتى را مورد استعمال قرار دهد كه براى بيشتر عرف محلّى تازگى داشته، و معناى آن بر آنان چندان روشن نبوده است؛ زيرا قرآن از لغات تمامى قبايل عرب استفاده كرده، و حتى برخى كلمات را كه ريشه هاى آن از غير عرب گرفته شده را به كار برده؛ كه بعضا معانى آنها براى فرد فرد عرب روشن نبوده است.

موسى(ع) با اتمام قراردادش با «شعیب» در «مدین»، گوسفندان خود را برداشت و با همسر و فرزند به «مصر» رهسپار شد. اما مسیر را گم کرد. در این هنگام بود که شعله اى از دور به چشمش خورد، براى پیدا کردن راه و یا برگرفتن شعله اى، به سوى آتش حرکت کرد. هنگامى که موسى(ع) نزد آتش آمد، با شنیدن نداى: «من پروردگار توام» شعفی وصف ناپذیر احساس کرد، او مأمور شد تا کفش خود را از پاى در آورد؛ چرا که باید با نهایت خضوع در این سرزمین گام نهد. در آنجا خداوند درباره توحید، نبوت، عبادت، معاد و ... با او تکلم فرمود.

قرآن کریم می فرماید: همه شما بدون استثنا وارد جهنم مى شوید.  بعضی از مفسران آن را به معنای نزدیک شدن به جهنم می دانند، اما اکثر مفسران معتقدند: «ورود» در اینجا به معنى دخول است و به این ترتیب، همه انسان ها بدون استثناء، نیک و بد، وارد جهنم مى شوند، منتها دوزخ بر نیکان سرد و سالم خواهد بود؛ چرا که آتش با آنها سنخیت ندارد، ولى دوزخیان که تناسب با آتش دوزخ دارند، همچون ماده قابل اشتعالى که به آتش برسد، فوراً شعله ور مى شوند.

امام علي(ع) در خطبه 160 «نهج البلاغه»، به زندگی زاهدانه حضرت موسی(ع) اشاره کرده، می فرماید: «به خدا سوگند! موسى(ع) غير از قرص نانى كه بخورد از خدا نخواست؛ زيرا وى [از زمانى كه از مصر فرار كرد و به سوى مدين آمد] از گياهان زمين تغذيه مى كرد تا آنجا كه بر اثر لاغرىِ شديد و تحليل رفتن گوشتِ بدن او، رنگ سبز گياه از پشت پرده شكمش آشكار بود». درست است كه موسى(ع) در اين شرايطِ فوق العادّه به حكمِ اجبار و به طور طبيعى، بسيار در مضيقه بود، ولى مهمّ اين است كه تنها به مقدار رفعِ ضرورت از خداى خود تقاضا كرد و اين، دليل روشنى بر زندگى زاهدانه او است.

«مدین» در منطقه شامات در نزدیکی صحرای سینا قرار داشته و مردم آن به شغل تجارت و بازرگانی مشغول بودند و از مناطق لبنان، مصر و فلسطین برای داد و ستد به آنجا سفر کرده اند و همانجا ساكن شده اند.