قلب انسان كانون عواطف و احساسات است. آدمی هرگاه عزيزى را از دست دهد، ناراحت گشته و اشك هايش جارى مى شود. اما نبايد هرگز اين گونه اظهار تأثّر را با جزع و بى تابى و بى صبرى اشتباه كرد.  مهم آن است كه انسان در مصيبت، سخنى كه حاكى از ناشكرى و شكايت باشد، بر زبان نراند و حرف هايى كه دور از شأن يك بنده مطيع پروردگار است، نگويد، خودزنى ننموده و گريبان ندرد.

روايات مربوط به بحث «رضا و تسليم»، اشاراتى هم به بحث «حوادث ناگوار» دارد، به طوری كه اگر چيزى برخلاف ميل ما بود نگران نباشيم. لذا امام علی(ع) می فرماید: «خداوند كارها را مطابق مقتضى مصالح جارى مى كند نه بر طبق ميل و رضايت شما». همچنین امام صادق(ع) می فرماید: «آگاهترين مردم نسبت به خدا كسى است كه نسبت به قضاى او از همه راضى تر باشد». در واقع آنچه از سوى او مى رسد نيكوست، اما نباید شكست هايى كه بر اثر اعمال خودمان، دامانمان را مى گيرد را به حساب قضاى الهى بگذاريم و به آنها راضى و تسليم باشيم.