هنگامى كه نعمتى به ديگرى مى رسد، اگر انسان آرزو كند همان ‏گونه كه ديگران دارند او هم داشته باشد، اين حالت را «غِبطه» مى گويند و حالتى است پسنديده. زيرا انسان را به كوشش سازنده وا مى دارد و هيچ اثر مخرّبى در اجتماع ندارد. امّا اگر دوست دارد آن نعمت از ديگران سلب شود و براى اين كار به تلاش برمى خيزد، اين همان حالت بسيار ناپسند «حَسَد» است كه انسان را وا مى دارد بى آنكه تلاش سازنده اى در مورد خودش انجام دهد، به تخريب ديگران بپردازد. از این توضیحات مشخص می شود که «غِبطه» تفاوتی اساسی با حسد دارد. غبطه نه تنها مذموم نيست بلكه پسنديده و مايه ترقّى و پيشرفت است.

قرآن درباره يهود و نصارى مى فرمايد: «آنها گفتند: هيچكس جز يهود يا نصارى هرگز داخل بهشت نخواهد شد». آنها آنقدر خودبرتربين بودند كه بهشت را دربست مخصوص خود مى دانستند و حتّى اعتنايى به مؤمنان ديگر نداشتند. قرآن در پاسخ آنها مى گويد: «اين آرزوى آنهاست». آرزويى بى دليل و بى مأخذ و دور از واقعيت كه هرگز به آن نخواهند رسيد. سپس روى سخن را به پيامبر(ص) كرده مى گويد: «به آنها بگو دليلتان را بياوريد اگر راست مى گوئيد».