نخستين تأثيرى كه صدق و راستى از خود به يادگار مى گذارد، مسأله جلب اطمينان و اعتماد در «همكارى هاى دسته جمعى» است. همچنین پايه و اساس هر گونه «پيشرفت معنوى و مادى» در اجتماع اعتماد متقابل برخاسته از صدق و راستى است. صداقت و راستى به انسان «آبرو و شخصيت» مى دهد؛ در حالى كه دروغ مايه رسوايى و بى آبرويى است. صدق و راستى و امانت به انسان «شجاعت و شهامت» مى بخشد؛ درحالى كه دروغ و خيانت هميشه انسان را در هاله اى از خوف و ترس فرو مى برد. همچنین راست گویى انسان را از بسيارى از «گناهان» نجات مى دهد.

امام صادق (ع) به عنوان بصری فرمود: «ترا به 9 چيز وصيت مى كنم: نخور مگر در موقع گرسنگى و كسى كه ترا دشنام داد، به او بگو اگر راست مى گوئى خدا مرا ببخشد و اگر دروغ مى گوئى، خدا ترا ببخشد و آنچه به آن جاهلى از علماء سؤال كن و بپرهيز از اين كه سؤال كنى از آنها از روى اعتراض و آزمايش و بپرهيز از اين كه به رأى خود عمل كنى و از فتوا دادن فرار كن».

مردى به پیامبر(ص) گفت: امرؤ القیس قسمتى از زمین مرا غصب کرده است. امرؤ القیس در حضور پیامبر(ص) آن را انکار نمود. پیامبر(ص) به او گفت: سوگند بخور. هنگامى که امرؤ القیس خواست سوگند یاد کند، پیامبر(ص) فرمود: در این باره بیاندیش و بعداً سوگند یاد کن. در این حال آیه اوّل و دوم نازل شد و هنگامى که پیامبر(ص) این دو آیه را براى آنها خواند امرؤ القیس گفت: این مرد راست مى گوید...، هر مقدار مى خواهد بردارد، و معادل آن هم بر آن بیفزاید. در این هنگام سومین آیه نازل شد.