روایات شفاعت متواتر است و حتّی بعضی از وهابیون به این مطلب اعتراف نموده اند. طبق روایت نبوی، این شفاعت برای مرتکبان کبیره است که در روایت امام کاظم(ع) شرط آن، واجد بودن ایمانى معرفی شده که مجرم را به مرحله ندامت، خود سازى و جبران برساند، و از ظلم و طغیان و قانون شکنى برهاند. بنابراین شفاعت در منطق اسلام یک مطلب قرار دادى و یا پارتى بازى نیست بلکه یک مکتب تربیتى است.

 ظهار از کارهاى زشت عصر جاهلیت و از گناهان کبیره است، که هرگاه مردی از همسرش ناراحت مى شد، راى این که او را در مضیقه و فشار قرار دهد، مى گفت: «تو نسبت به من همچون مادرم هستى»،  و به دنبال آن معتقد بودند آن زن براى همیشه بر همسرش حرام مى شود و حتى نمى توانست  همسر دیگرى انتخاب کند. اما اسلام ظهار را محکوم مى کند؛ بنابراین زنی که همسرش او را ظهار کند مى تواند با مراجعه به حاکم شرع مرد را موظف سازد که یا او را طلاق دهد و یا به زندگى زناشوئى بازگردد، اما پیش از بازگشت باید کفاره بدهد.