خشم و غضب در انسان‏، يك نوع هيجان و برافروختگى درونى است كه سرچشمه حركات تند و شديد و خشن مى ‏شود، و نيروهاى وجود انسان را براى دفاع، يا گرفتن انتقام، بسيج مى ‏كند. خشم و غضب از خطرناك ترين حالات انسان است كه اگر جلوی آن رها شود، گاه به شكل نوعی جنون خودنمايى مى كند. خشم و غضب کنترل نشده، آتشى سوزان است كه گاه يك جرقّه از آن خانه ها و شهرهايى را در كام خود فرو مى برد.

قرآن در توصیف دوزخ می فرماید: «ما براى کسى که قیامت را انکار کند آتش سوزانى مهیا کرده ایم، هنگامى که این آتش آنها را از راه دور ببیند چنان به هیجان مى آید که صداى وحشتناک و خشم آلود او را مى شنوند!». بر اساس این آیات گویا آتش دوزخ چشم و گوش داشته و انتظار این گنهکاران را مى کشد! از سویی آتش را به «تغیّظ» توصیف می کند، و آن عبارت از حالتى است که انسان، خشم خود را با نعره و فریاد آشکار مى سازد. مجموع این حالات، آتش دوزخ، را همانند درنده ای گرسنه تشبیه می کند اى که در انتظار طعمه خویش است.

خداوند درباره رابطه کیفیت زندگی اخروی انسان با عملکردش در دنیا می فرماید: «اما کسى که ترازوهاى عملش سنگین است، او در یک زندگى سراسر رضایت بخش خواهد بود. اما کسى که ترازوهایش سبک است، جایگاه و پناهگاهش دوزخ است». در حقیقت تعبیر به (زندگى خشنود) حاکی از زندگى پر نعمت و سراسر آرامش بهشتیان در قیامت است، اما تعبیر به «فَاُمُّهُ هاوِیَه»، «اُمّ» به معنى مادر پناهگاهى است براى فرزندان که در مشکلات به او پناه مى برند. در واقع این گنهکاران محلى براى پناه گرفتن جز دوزخ نمى یابند.