آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قلب انسان كانون عواطف و احساسات است. آدمی هرگاه عزيزى را از دست دهد، ناراحت گشته و اشك هايش جارى مى شود. اما نبايد هرگز اين گونه اظهار تأثّر را با جزع و بى تابى و بى صبرى اشتباه كرد.  مهم آن است كه انسان در مصيبت، سخنى كه حاكى از ناشكرى و شكايت باشد، بر زبان نراند و حرف هايى كه دور از شأن يك بنده مطيع پروردگار است، نگويد، خودزنى ننموده و گريبان ندرد.

قلب انسان كانون عواطف و احساسات است. آدمی هرگاه عزيزى را از دست دهد، ناراحت گشته و اشك هايش جارى مى شود. اما نبايد هرگز اين گونه اظهار تأثّر را با جزع و بى تابى و بى صبرى اشتباه كرد. زيرا قلب انسان در برابر حوادث ناگوار عكس العمل نشان داده و چشم انسان نيز كه دريچه قلب است، ممكن است از تأثيرات قلب متأثّر گردد. بنابراين گريه و سوگوارى براى از دست دادن عزيزان يك امر طبيعى و انسانى است.

در حالات پيامبر صلى الله عليه و آله آمده است که هنگامى كه ابراهيم عليه السلام فرزند رسول خدا بدرود حيات گفت، آن حضرت گريه كرد، به گونه اى كه سيلاب اشك بر سينه اش جارى شد. عرض كردند: اى رسول خدا! تو ما را از گريه نهى كردى، اما خودت گريه مى كنى؟ فرمود: «لَيْسَ هَذَا بُكَاءً، إِنَّمَا هَذِهِ رَحْمَةٌ، وَ مَنْ لَا يَرْحَمْ لَا يُرْحَمْ؛[1] اين گريه نيست، اين رحمت و اظهار محبّت است و كسى كه رحم و عاطفه نداشته باشد، به او رحم نخواهد شد و مشمول رحمت حق نمى گردد».

مهم آن است كه انسان در مصيبت، سخنى كه حاكى از ناشكرى و شكايت باشد، بر زبان نراند و حرف هايى كه دور از شأن يك بنده مطيع پروردگار است، نگويد، خودزنى ننموده و گريبان ندرد. در اين رابطه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى فرمايند: «لَيْسَ مِنَّا مَنْ ضَرَبَ الخُدُودَ، وَ شَقَّ الجُيُوبَ، وَ دَعَا بِدَعْوَى الجَاهِلِيَّةِ؛[2] كسى كه لطمه به صورت زند و يا گريبان چاك كند، يا به هنگام مصيبت سخنانى همانند مردم جاهليت بر زبان راند، از ما نيست».[3]

منبع:  اخلاق در قرآن