خداوند در آيات مختلف قرآن به تاثیر «آرزوهای طولانی» بر زندگی انسان ها اشاره می کند و تأكيد مي كند كه مؤمنان مراقب وضع خویش باشند، مبادا بر اثر آرزوهای دور و دراز به سرنوشت اسفناک اقوام پیشین گرفتار شوند. سپس در جاي ديگر اشاره به این حقیقت می کند که غالباً آرزوهای دراز انسان را احاطه می کند و او را از رسیدن به سعادت باز می دارد. در سوره «همزه» نیز آرزوهای دراز را سبب طغیان و سرکشی انسان می داند.

«حسد» آثار بسیار زیانباری از نظر فردی و اجتماعی و مادی و معنوی به بار می آورد که از جمله اين كه انسان را از رسیدن به مقامات والا باز می دارد به گونه ای که شخص حسود هرگز نمی تواند از مدیریت بالایی در جامعه برخوردار شود، ریشه های ایمان را می خورد و نابود می کند و انسان را نسبت به علل و حکمت الهی بدبین می سازد و زمینه را برای آلوده شدن به انواع گناهانِ دیگر همچون ظلم، غیبت و تهمت و امثال آن فراهم می کند.

قرآن با اشاره به داستان قوم حضرت نوح(ع) و استکبار آن ها از زبان حضرت نوح(ع) می فرماید: «[بارالها!] من هر زمان آنها را دعوت کردم که ایمان بیاورند تا آنها را بیامرزی انگشتان خود را در گوش هایشان قرار داده و لباس هایشان را به خود پیچیدند و در مخالفت لجاجت ورزیدند و به شدت استکبار نمودند». بنابراين استکبار و خود برتربینی عامل اصلی اصرار و لجاجت بر کفر و دشمنی با حق شده تا آن جا که از ترس تاثیر سخنان حضرت نوح(ع) انگشت در گوششان می کردند تا مبادا حرف حق را بشنوند».