آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ظلم و ستم بى شك كيفر شديدى دارد؛ ولى در ترك آن ثوابِ فوق العاده‏ اى است. بنابراين نه به جهت كيفرش، بلكه به موجب ثواب تركش، اگر انسان آن را ترك گويد، بسيار به جاست. همچنين به پاس نعمت ‏های خداوندی، شايسته است که خدا نافرمانى نشود و يکی از فرامين الهی پرهیز از ظلم و ستم است.

امام علی علیه السلام مى فرمايد: «وَلَوْ لَمْ يَكُنْ فِيمَا نَهَى اللَّهُ عَنْهُ مِنَ الْبَغْيِ وَالْعُدْوَانِ عِقَابٌ يُخَافُ لَكَانَ فِي ثَوَابِ اجْتِنَابِهِ مَا لَاعُذْرَ فِي تَرْكِ طَلَبِهِ؛[1] اگر ظلم و تعدّى، كه خدا از آن نهى كرده، عقاب و كيفر ترس آورى نداشت، باز براى درك ثوابِ اجتنابِ از آن، عذرى براى تركش باقى نمى ماند».

این حدیث اشاره ای است به اینکه ظلم و ستم بى شك كيفر شديدى دارد؛ ولى در ترك آن ثوابِ فوق العاده‏ اى است. بنابراين نه به جهت كيفرش، بلكه به موجب ثواب تركش، اگر انسان آن را ترك گويد، بسيار به جاست.

امام عليه السلام در كلمات قصار خود نيز شبيه همين معنا را با تعبير وسيع ‏تر و جالب ديگرى بيان كرده مى ‏فرمايد: «لَوْ لَمْ يَتَوَعَّدِ اللَّهُ عَلَى مَعْصِيَتِهِ، لَكَانَ يَجِبُ أَلَّا يُعْصَى شُكْراً لِنِعَمِهِ‏؛[2] اگر خداوند تهديد به عذاب در برابر عصيانش نكرده بود، باز هم واجب بود به پاس نعمت ‏هايش نافرمانى نشود».[3]

منابع:

پيام امام امير المومنين (ع)