اگر انگيزه دروغ گويى ضعف ايمان نسبت به توحيد افعالى است، بايد پايه هاى ايمان را تقويت كرد. اگر انگيزه آن حسد و بخل و كبر و غرور است، بايد به درمان آنها پرداخت. بايد روى پيامدهاى سوء و زيان بار دروغ كه سبب تيره روزى و بدبختى و رسوايى در دنيا و آخرت مى شود انديشيد. بايد از دوستان ناباب و دروغگو و محيط هايى كه به دروغ تشويق مى كند، پرهيز کرد. ايجاد شخصيت در افراد، يكى ديگر از مؤثرترين طرق درمان دروغ است. بايد از دروغ به شوخی و دروغ کوچک پرهيز کرد.

وهّابيان مى گويند: هيچ كس حق ندارد از پيامبر(ص) شفاعت بطلبد؛ زيرا خداوند مى فرمايد: «فلا تدعوا مع الله أحدا». آنها تصوّر كرده اند که: تأثير موجودات اين جهان، تأثير استقلالى است؛ و لذا آن را مزاحم توحيد افعالى و توحيد عبادى خداوند دانسته اند؛ در حالى كه از نظر يك موحّد كامل، وجود مستقل قائم بالذّات در عالم تنها يكى است و آن خدا است. اگر پيامبر(ص) شفاعتى دارد به اذن او است؛ چنانكه قرآن مى فرمايد: «ما من شفيع إلا من بعد إذنه».

علی(ع) در خطبه 24 نهج البلاغه یک برنامه چهار ماده اى را براى سعادت انسان ها توصیه می فرماید. نخست به تقوا و پرهیزکارى سفارش مى کند. و با جمله«وَ فِرُّوا اِلَى اللهِ مِنَ اللهِ»، به مسأله توحید افعالى اشاره می کند. چرا که تمام مشکلات انسان، از ناحیه اَعمال او و آثارى است که خدا براى آن اَعمال قرار داده است. سپس مى فرماید: از همان راهى که خداوند، براى شما معیّن کرده است بروید«وَ امْضُوا فِى الَّذى نَهَجَهُ لَکُمْ». و در آخر: به وظایفى که براى شما مقرّر داشته، قیام کنید«وَ قُومُوا عَصَبَهُ بِکُمْ».